De regen die de ganse nacht mijn slaap had verstoord en de donkerste wandelscenario's voorspelde, verstilde tegen het ochtendlicht en bracht een wolkendek dat meer blank dan grijs tooide.
Het werd van langsom beter en beter, temeer wanneer de plaatselijke TVSabine ons de volgende dagen beterschap beloofde.
De baan dan maar weer op, gesterkt door een full english breakfast dat als een Asterix bommetje werkt, de darmen zullen het me de hele dag navertellen.
Het landschap na onooglijk klein Banks spreidt zijn vleugels wijd, en daar verschijnt The Wall opeens langszij. Van hieruit zullen we de fysieke aanwezigheid van het eeuwenoude bouwwerk naast ons houden.
No thanks, ik lees het wel in mijn gidsje en Google de beelden wel, stenen genoeg onderweg.
Even verder zoeken groepjes mensen de stenen als detectives af..."are you looking for something?" - er blijken zowaar inscripties van de legionaires te vinden, circa 100 yards from the gateway and 3 feet high... Nog goed dat het geen Pokemons zijn, maar waarom zit er hier nog geen immigrant die je tegen een fooi de steen wijst ?
Na de middag duiken de kliffen van Melkridge op, een merkwaardig overblijfsel van vulkanische activiteit die hoge steile ruggen opstuwden en waarlangs de Wall zich omhoog en omlaag slingert.
Niets kan zo mooi en indrukwekkend zijn als dit meesterstaaltje, dat ook hier weer een parking aan horden onaangepast geschoeide medemensen zich selfiënd omhooghijgt en in de weg gaat lopen voor deze amateurfotograaf. Gelukkig loopt het Hadrian Wall Path verder dan hun longinhoud en zijn we voor de rest van de tocht alleen in een decor van eindeloos deinend groen met daarboven donsdekenwolken en een zon die heerlijk aanvoelt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten