As the end is near

Dag 6: van Heddon-on-the-Wall naar Newcastle-on-Tyne

Natuurlijk blijft het plezier van het wandelen de grootste voldoening, zeker als het zonnetje volop de ochtend kleurt. Na 5 dagen en dik 120 km verder voelt het nog goed aan de wandelboots om te binden en de stramme spieren warm te lopen. Het kader waarin doet er uiteindelijk niet zoveel toe, al prefereer ik meer de ambient soundcloud van de natuur, dan de newbeat van een autoweg.
De Hadrian Wall is in herinnering al versnipperd tot fotofragmenten, in realiteit daalt de weg  snel naar de rivier Tyne en zal deze volgen tot aan het einddoel in Newcastle.
Bij de Millennium Bridge - hartje Newcastle -  trekken we naar de "Angel of the North" aan de zuidkant van Newcastle, een monument met méér dan een symbolische boodschap als afsluiter voor de uitdaging die nu écht achter de rug ligt.

"The Angel of the North" is een 20 m hoge staalfiguur met 54m vleugel-spanwijdte, ontworpen door Antony Gormley en opgedragen aan de steenkool mijnwerkers die als onzichtbare engelen in het duister werkten voor 200 jaar. Daarnaast staat het als zinnebeeld voor de overgang van de industriële naar informatieve maatschappij. En vooral 'omdat engelen onzichtbaar zijn, moeten we ze blijven fantaseren'. Het doet ons focussen op onze hoop en onze angsten.

Wat ooit was en niet meer is

 

 

Dag 5: 29 juli - van Walwick naar Heddon-on-the-Wall - 30 km

 

De voorlaatste  en meteen de langste etappe betekent 8 uur in uitgestrekte velden lopen, eindeloze einders onder een koepel van wolkendekens waar de zon geen kans krijgt om door te breken. Van de Hadrian Wall is er sedert gisteren na het verlaten van het kliffenlandschap geen spoor meer, enkel hier en daar herinnert een bultige rug in het landschap aan de plaats waar de Wall stond.

Integendeel, in de overtuiging het oorspronkelijk traject van de Wall zoveel mogelijk intrinsiek te volgen, begaat men de vergissing dat de originele militaire verbindingsweg langs de forten en torens in moderner tijden verbasterd is tot een provinciale speedway tussen Carlisle en Newcastle met continu geraas van strijdrossende PK's. Denk Hadrianus weg en je zou zo het landschap naar Normandië kunnen vertalen, wiegende velden en open sky (zonder de autobaan ernaast).

Nee, we hebben het hier wel gehad  met wat  de Wall moet voorstellen. Enkel de ca. 50 km van het middengedeelte loont de verplaatsing waard, de eerste 2 dagen vanaf Bownes aan zee over Carlisle tot Banks moet je zelf een Wall fantaseren, evenals de 2 laatste dagen tot Newcastle: geen steen die je aan de Hadrian Wall doet herinneren, buiten enkele infoborden over hoe het geweest moet zijn.

En nee, ,als het zo zit, dan stel ik voor dat de baan van Brugge naar Maldegem  ook een wandelpad met World Heritage faam zou mogen zijn, want wellicht ook  romeinse heirbaan in een ver verleden.

De Hadrianus Wall is een begrip uit een lang vervlogen tijd en zoals met alles wat herinnering is, let it rest in peace.  De rest is een clever opgezet National Heritage masterplan.

 

 

De laatste stukjes Hadrian Wall, net buiten Humshaugh



 De gracht die bij de Hadrian Wall hoorde, nog duidelijk in het landschap

 Ergens aan  de einder het einddoel Newcastle na 130 km

 

 

Scoons, vette energiebom

Vindobala ? Where ?



Dag 4 – 28 juli 2016 : Van Melkridge naar Walwick 25 km

 

Eén van de lucratiefste handeltjes rond de van oost naar west of andersom wandelende Hadrian walkers is het bagagevervoer. Diverse kleine maatschappijtjes brengen tegen £ 6 per stuk je bagage naar de volgende accommodatie. Van een B&B houder verneem ik dat dit gerust tot 13500 stuks per seizoen kan opleveren.

Bij de planning van deze tocht had ik al snel begrepen dat het interessanter is om de tocht van west naar oost te lopen, anders dan beschreven in menige gids. De reden is simpel, je hebt de wind en de regen in de rug, én het levert beter licht op voor het nemen van foto’s – een hobby waar ik  de moeite voor doe mijn Nikon D90 mee te sleuren met 18-250mm lens (voor de kenners) toch geen ultralight ding. 

Het zal ons allemaal van pas komen vandaag, dacht ik bij het opstaan – net nu het interessantste gedeelte van de Hadrian Wall eraankomt.  Met reizigers reflex speur ik dan ook als eerste ochtendbezigheid het wolkendek af: grijs, dik en laaghangend dus, geen goed vooruitzicht. En voor de rest van de 25 km te gaan zal er geen verandering inkomen. Mijn regencape zorgt er trouwens voor dat in een mum van tijd – en door de constante inspanning van klimmen en dalen tussen Steel Rigg en Brocolitia Roman Fort – het binnen even vochtig wordt als buiten. En door het hoge gras ook mijn boots op zinkende overzetboten beginnen te lijken.  Wanneer je zo ingekapseld wandelt, verandert ook het zicht op de omgeving, je kan nog enkel stappen en  hopen op een einde.

Simon vroeg me eergisteren waaraan  ik zoal denk als ik wandel: aan 1001 gedachte en 0 tegelijkertijd, het zijn flarden die in je geest opdoemen om even snel te verdwijnen, soms is het op het ritme van de stappen, soms in de cadans van de ademhaling – het is eerder alsof je tijdens het stappen je een delete-knop hanteert om constant je geest leeg te maken en enkel gefocust te zijn op wat je ziet en ervaart, want alles is nieuw en te ontdekken.

Ik moet hier denken aan een Humo interview –met ik weet niet meer wie- waarin wordt omschreven waarom je tijdens het reizen je vaak jezelf tegenkomt. Het is door de afstand met de ongekende omgeving dat je ook jezelf vanop afstand begint waar te nemen. Je gaat door het stappen de confrontatie aan met de natuur en daardoor ook met je plaats in die veranderende omgeving.

 

Wide open country

Dag 3: van Banks naar Melkridge (near Steel Rigg)

De regen die de ganse nacht  mijn slaap had verstoord en de donkerste wandelscenario's voorspelde, verstilde tegen het ochtendlicht en bracht een wolkendek dat meer blank dan grijs tooide.
Het werd van langsom beter en beter, temeer wanneer de plaatselijke TVSabine ons de volgende dagen beterschap beloofde.
De baan dan maar weer op, gesterkt door een full english breakfast dat als een Asterix bommetje werkt, de darmen zullen het me de hele dag navertellen.
Het landschap na onooglijk klein Banks spreidt zijn vleugels wijd, en daar verschijnt The Wall opeens langszij. Van hieruit zullen we de fysieke aanwezigheid van het eeuwenoude bouwwerk naast ons houden.

Dat dit het interessantste deel van de Hadrian Wall is, blijkt ook uit de parking-annex-museum-souvenirshop-tearoom-archeosite die  kamp omarmt voor de gemotoriseerde toeristenstroom: £ 7 of  een all-in ticket voor het gigantische meervoud.
No thanks, ik lees het wel in mijn gidsje en Google de beelden wel, stenen genoeg onderweg.
Even verder zoeken groepjes mensen de stenen als detectives af..."are you looking for something?" - er blijken zowaar inscripties van de legionaires te vinden, circa 100 yards from the gateway and 3 feet high... Nog goed dat het geen Pokemons zijn, maar waarom zit er hier nog geen immigrant die je tegen een fooi de steen wijst ?

Na de middag duiken de kliffen van Melkridge op, een merkwaardig overblijfsel van vulkanische activiteit die hoge steile ruggen opstuwden en waarlangs de Wall zich omhoog en omlaag slingert.
Niets kan zo mooi en indrukwekkend zijn als dit meesterstaaltje, dat ook hier weer een parking aan horden onaangepast geschoeide medemensen zich selfiënd omhooghijgt en in de weg gaat lopen voor deze amateurfotograaf. Gelukkig loopt het Hadrian Wall Path verder dan hun longinhoud en zijn we voor de rest van de tocht alleen in een decor van eindeloos deinend groen met daarboven donsdekenwolken en een zon die heerlijk aanvoelt.